Зэмлэл үгүй аав минь

Зэмлээгүй та намайг ааваа
Алдаан дундаа бүдэрч
Хорвоо дүүрэн уйлахад минь
Аргадаж тайвшруулаагүй хэрнээ
Аав минь та нэг л ширүүн харсан
Үүнийг би зэмлэл гэж харсан ч
Үнэндээ энэ харц нь сургаал байсан
Зэмлээгүй та намайг ааваа
Ухаан тань уул байж
Угаасаа та тэнгэр байж


Зандраагүй та намайг ааваа
Босгон дээгүүрээ алхахдаа
Бодлоггүй нэг алхаад бүдрэхэд минь
Газар хатуу гэж
Ганц л удаа хэлсэн
Өргөөд босохдоо та
Өчнөөн бодол тунгааж байсан
Зандраагүй та намайг ааваа
Бодол тань богд байж
Бодоод байх нь та тэнгэр байж



Буруутгаагүй та намайг ааваа
Амьдралаас би халтирч уруудахдаа
Ааваасаа гараа өгөөч гэж гуйсан
Татаж босгохдоо та юу ч хэлээгүй
Таягаараа чичиж буруутгаагүй
Дүнсгэр дуугүй олон хоног явсан
Дөрвөн улирал намайг бодож явж дээ
Буруутгаагүй та намайг ааваа
Аав минь та амьдрал байж
Ахиад бодоход тэнгэр байж

Багабанди овогт Намхайн Тайванжаргал
2001.03.19