Монгол гэдэг юм

Нар саран тахилгатай соёмбон дээр улаан гал бадамлаж байгааг
Намайг төрөхөд нар мандаж байсан их уулсын барааг
Найман зууны өмнөх түүхий минь дэлхий бахдаж байгааг
Найман сарын бороо миний дээрээс орохыг
Дөнгөж орсон цасан дээр чонын мөр дурайж байгааг
Дөрөөн дээр нь сүү дусааж хүүгээ цэрэгт мордуулсан эхийг
Дөмөн тогоонд цагаан сүү дэвэрч байгааг
Дөрөө харшуулсан хосууд уяан дээр бууж байгааг
Монгол гэдэг юм
Ян сарьдагийн оройд нь хүрэн бүргэд өндөглөсөн их уулсыг
Янзага эхээс нь төөрүүлдэггүй нүд алдам уудам талыг
Яргуй нүдэлсэн хээр талын мухар толгодын барааг
Яргай ташуур мөнгөн бүүргэнд өлгөөтэй байгааг
Цаст өндөр уулсын бараанаас толгод өндийж байгааг
Цанхаалж зүтгэсэн хангалын хүзүүнд эр суран бугуйл чивчрэхийг
Цагаан зээр цахилж цасан дээр мөрөө үлдээж давхихыг
Царс нарсан ой цагийн аясанд навчсаа гөвөхийг
Монгол гэдэг юм
Үүлэн хээгээр гоёсон охь манхан тэнгэрийг
Үржил шимт хөрсний дэлбээ нүдэн цэцэгсийг
Үрээ морьдоор өтгөрсөн өтгөн азарга адууг
Үүр шөнөөр адуундаа мордох адуучин эрсийг
Лусын савдагтай тунамал цэнхэр нуурыг
Луугийн домогтой нарийн шаргал элсэн манханыг
Луун суудалтай хайрхан уулсын сүрийг
Лундаа хийморио уул овоондоо гарч сэргээхийг
Монгол гэдэг юм
Зэрэглээн гүйдлээс далай давалгаалж байгааг
Зэндмэн улаан наран хоймор голлож байгааг
Зээр бэлчсэн тал өтгөн өвсөөр дүүрэн байгааг
Зэлэнд уяатай унага өдөр өдрөөр өсөхийг
Нутгаа гэж өнхөрч ирдэг бүлээн чулууг
Нуур болноо гэж ундардаг нүдэн булгийг
Нугын цэцэгсийн тойром өнгөт зүсийг
Нулмисан сувд шиг цагаан борооны ширхэг дуслыг
Монгол гэдэг юм
Алтан наранд өргөсөн цацлын цагаан сүүний дээжийг
Адууны бэлчээр унага тоглож байгааг
Айлсаж буусан хот айлын бараа алсаас харагдахыг
Араг үүрсэн айлын эхнэр аргал түүж байгааг
Сэрүүн хангайн үзүүрээс зүүгдэж ассан хээр талыг
Сэвшээ салхины үзүүрээс агь үнэртэхийг
Сэлэнгэ орхон туулын бэлчир их газрыг
Сэргэлэн горхины хоржигнох чимээг
Монгол гэдэг юм
Минж булга шиг сорлог нүдэн тайгыг
Мэлтийх үүлгүй гүн цэнхэр өнгөт тэнгэрийг
Мэнэнгийн их тал наран доор нойрсож байгааг
Миний мэдэх л энэ л сайхан нутгийг
Суль тасрахын өмнөх цэцэг навчсын сайхныг
Сул асгарсан нуранги цагаан манханыг
Шуранхайн татлагаас адуу янцгаахыг
Шувуудын түрүүч хаврын нууранд ирж буухыг
Монгол гэдэг юм
Хонин тогооны амсар даван мэлтэлзэх цагаан сүүг
Холын бараанаас хурын үүл наашилж байгааг
Хорол тоонотын доор амьдрал үргэлжлэхийг
Хос мориор гангарсан хосууд сумын наадам чимэхийг
Бэлчиж байгаа хонин дундуур гардаггүй монгол ёсыг
Бэлийн чулууг бууринаас нь хөдлөгдөггүй ухааныг
Бэл энгэрээр бэлчсэн буянт мал сүргийг
Бэлчээрийн цэнхэр талын уудам барааг
Монгол гэдэг юм
Ургаж байгаа наран доогуур адуу усанд цувж байгааг
Усны мандал дээр нар тусаад гялбаж байгааг
Уяан дээр суусан шаазгай сайн мэдээ дуулгаж байгааг
Уул хайрханы овоонд хадаг намирч байгааг
Даага унасан хүүхдүүд талд уралдаж байгааг
Даалимбан тэрлэгээ урагдтал барилдаж байгааг
Дархан хил минь дандаа энх тайван байгааг
Даяар эх орон минь өнө мөнх оршиж байгааг
Монгол гэдэг юм
Зөөлөн борооны дараа өнгөө зассан цэцэгсийг
Зөрөг замын хажуугаар хос тогоруу цам харайж байгааг
Зүсэр борооны дараа өнгийн солонго татахыг
Зүс зүсний сайхан морьдыг зөвхөн наадмаар үзэхийг
Замын хоёр талаар цэцэгсийн сайхан ургасныг
Захуй зармангийн говь зах хязгааргүй үргэлжлэхийг
Загас ихтэй нуур захгүй их үргэлжлэхийг
Заяа төөрөг минь заавал энэ эх орноо сонгосныг
Монгол гэдэг юм
Н.Тайванжаргал