Монгол хүн
Заяасан эх нутагтаа
Тэнгэрийн ивээлээр онож төрөхдөө
Замбуулингийн зүрхэнд
Морин хийморьтойгоо хамт өтөлсөн
Бусдаас өөр нь
Мөнх тэнгэрийг сонсдог
Ивээлийн цагаан хийморьтой
Бурханаас өөр нь
Огшиж үл унтрах
Дайчин зүрхний хилэндээ
Орчлонг базаж дэлхийг дэвссэн
Омогшил бардамнал дүүрэн монгол хүн мину
Монгол нутаг
Мандахын улаан наран нь
Зүрхэн уулын мөнгөн соронд гялбахад
Зүг бүрийн дөрвөн зүг найман зовхисоос
Даллаж өндийсөн сүрлэг уулс ханхайж
Давалгаалж дуудсан их нуурууд мэлтэлзэхэд
Толин зэрэглээнээс мултарсан хөх салхи нь
Тормон жонжоогоор талыг эс барж
Загийн сүүдэрт түр амраад
Уул хангайн барааг
Угтаж гүйн сэвэлзсэн монгол нутаг мину
Монгол хэл
Дасал болсон анирыг сонсохгүй аваас
Сэтгэл гуниж үл барах юун
Уйдах аргагүй чихний чимэг аваас
Үг амилуулах монгол чимээ юун
Аялгуу шиг цутгасан
Гүн анирын нээлхийгээс
Агаар шиг цэлмэсэн
Холын замын түүхээс
Үл хоцорч болох чимэг юун
Сайн муугаа бясалгаваас
Зангирсан хоолойн тээгнээс
Урсаж ундрах монгол хэл мину
Монгол заяа
Хувь заяа минь
Намайг олох ахуйд
Төөрөг тавилан минь намайг хөтөлж
Нүдэн горхины усаар угааж
Задгай хөх салхиар эврээсэн заяандаа би
Дуулж суугаадаа баярлаад үл ханах
Уйлж зогсоодоо гуниж үл барах
Газрын бартаанд давхисан
Хийморийн цагаан хүлэг шиг
Замиланд намайг ирэхэд
Залбирал үл гуйгаагүй монгол заяа минь
Монгол бичиг
Ацаг шүдний уулзвартаа
Амь сэтгэл хоёр шиг эвлэхдээ
Нуман хээнээс ивлэж
Номын мөрт тунарсан
Амь цус хоёр үл ивлэсэн тулалдааны талбараас
Амжиж дутаасан
Татаунгаагийн өврөөс
Тамганы дардастай цуг олдсон
Сүүдэр үл үзээгүй
Сүүн монгол бичиг мину
Монгол аялгуу
Чихнээ дуурссан
Мянга мянган жилийн аялгуу
Чимээг нь сонсож өссөн
Бөмбөрийн дуу шиг мордын төвөргөөн
Шуранхай татлага хуурын хөг
Шувуудын жиргээ тэнгэрийн дуу
Цуурайн цагаан аялгуу
Уулын горхины хоржигнох дуу
Адууны үүрсээн дунд орж үл замхрах
Аргагүй сайхан монгол аялгуу минь
Монгол сэтгэл
Омогшил дүүрэн дэвэрсэн
Гуниггүй сэтгэл аваас
Саруул орон зайг
Дүүрэн бодлоороо дүүргэж
Саатаж түр зогсох ахуйдаа ч
Өнгө цэнхэр тэнгэрийг өвчүүндээ тэвэрч
Үржил шимт газраа бодолдоо тээж
Эх орноо гэж огшихдоо
Ханатын голомт минь давчуухан ч
Халхын хавтгай минь
Дэлхийн дэвжээнээс уудам гэж
Дэвэрч ассан монгол сэтгэл мину
Монгол түүх
Их түүхий минь
Бичүүлэхгүй гэж цааргалсан
Дэлхийн зүрхэн дээр хүчээр бичихдээ
Тулганы галаар улайдсан
Туурайн тамгаар дардас нааж
Тугныхаа сүүдэр дор бөхийлгөж явсан
Сонсголонтой бүхэн нь сонссон
Хэн ч үгүйсгэж үл чадах
Тэр их холын замдаа
Тэрэгний арал шиг элэгдэж
Усны хивэг шиг өөрчлөгдөөгүй
Үл тасарсан монгол түүх минь
Монгол үргэлжлэл
Он цагийн урт ,холын зам
Газрын бартаанд үл цуцах монгол морь шигээ
Довтолгож ирсэн олон мянганы ирий нь мохоож
Довтолж орсон 21 зуунаа дайрч
Домог шиг үргэлжилэхдээ
Аавын хөвгүүд нь
Эх орныхоо нэрийг
Дэлхийн дэвжээнд дархалж
Амь бодол сэтгэл гурав нь
Гурван цагийн тохиолыг хөтөлсөн
Ирээдүйг далласан монгол үргэлжлэл мину
Н.Тайванжаргал
